Daleka jestem od ideału , i sama widzę swoje błędy , a ilu pewnie nie widzę .... Jednak zdaje sobie sprawę że krzyk , nerwy to jedynie brak umiejętnego radzenia sobie z emocjami rodziców. Jak by to teraz nie zabrzmiało- jest to nasz problem, a nie naszych dzieci. Koło się zamyka gdy na złość lub nieprawidłowe zachowanie naszych bąbli reagujemy karą , krzykiem czy klapsem . W końcu nasze maleństwa mają prawo jeszcze nie panować nad swoimi uczuciami, jednak gdy my krzyczymy pokazujemy, że jest to właściwy sposób reagowania na coś, co nam się nie podoba. Dodatkowo, podniesiony ton głosu wprowadza człowieka, również tego małego w nerwowy stan i uczucie niepokoju , co nie sprzyja wyciszeniu ,którego oczekujemy po złym zachowaniu. Tym bardziej nie sprzyja nauce dobrego zachowania. To o czym pisze nie ma nic wspólnego z bezstresowym wychowywaniem dzieci . Nie oznacza to również, że sama potrafię panować nad sobą w 100%. Dużo jeszcze pracy nad sobą mnie czeka , jednak wiem że jedynie stanowcze i konsekwentne działanie może przynieść zamierzony rezultat. Kwestia karania klapsem jest dla mnie tematem rzeka , nie wątpliwie jednak uważam że nie posiadamy prawa do przemocy. Nigdy przemoc nie była prawidłowym narzędziem do rozwiązywania problemu. Wymierzenie takiej kary świadczy jedynie o naszej bezsilności i słabości. Posunę się o krok dalej stwierdzając iż wymierzenie klapsa jest upokorzeniem karanego , więc jako rodzić nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musiał by zrobić mój syn bym świadomie chciała go upokorzyć. Zachowania naszych dzieci to odbicie naszych czynów i bezlitosne wyliczenie naszych błędów . Robiąc sobie szczery rachunek sumienia myślę, że nie raz powinnam dostać kare od mojego syna ..... Więc idziemy obok siebie przez życie równi, uczą się wzajemnie z takim samym prawem do popełniania błędów .
wtorek, 28 lipca 2015
Umiejętne radzenie sobie z emocjami
Z cyklu plac zabaw mnie przerasta- metody wychowywania to bardzo indywidualna sprawa, jednak karanie rocznego dziecka klapsem ,za wkładanie brudnych rączek z piasku do buzi, nie mieści mi się w głowie.
Daleka jestem od ideału , i sama widzę swoje błędy , a ilu pewnie nie widzę .... Jednak zdaje sobie sprawę że krzyk , nerwy to jedynie brak umiejętnego radzenia sobie z emocjami rodziców. Jak by to teraz nie zabrzmiało- jest to nasz problem, a nie naszych dzieci. Koło się zamyka gdy na złość lub nieprawidłowe zachowanie naszych bąbli reagujemy karą , krzykiem czy klapsem . W końcu nasze maleństwa mają prawo jeszcze nie panować nad swoimi uczuciami, jednak gdy my krzyczymy pokazujemy, że jest to właściwy sposób reagowania na coś, co nam się nie podoba. Dodatkowo, podniesiony ton głosu wprowadza człowieka, również tego małego w nerwowy stan i uczucie niepokoju , co nie sprzyja wyciszeniu ,którego oczekujemy po złym zachowaniu. Tym bardziej nie sprzyja nauce dobrego zachowania. To o czym pisze nie ma nic wspólnego z bezstresowym wychowywaniem dzieci . Nie oznacza to również, że sama potrafię panować nad sobą w 100%. Dużo jeszcze pracy nad sobą mnie czeka , jednak wiem że jedynie stanowcze i konsekwentne działanie może przynieść zamierzony rezultat. Kwestia karania klapsem jest dla mnie tematem rzeka , nie wątpliwie jednak uważam że nie posiadamy prawa do przemocy. Nigdy przemoc nie była prawidłowym narzędziem do rozwiązywania problemu. Wymierzenie takiej kary świadczy jedynie o naszej bezsilności i słabości. Posunę się o krok dalej stwierdzając iż wymierzenie klapsa jest upokorzeniem karanego , więc jako rodzić nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musiał by zrobić mój syn bym świadomie chciała go upokorzyć. Zachowania naszych dzieci to odbicie naszych czynów i bezlitosne wyliczenie naszych błędów . Robiąc sobie szczery rachunek sumienia myślę, że nie raz powinnam dostać kare od mojego syna ..... Więc idziemy obok siebie przez życie równi, uczą się wzajemnie z takim samym prawem do popełniania błędów .
Daleka jestem od ideału , i sama widzę swoje błędy , a ilu pewnie nie widzę .... Jednak zdaje sobie sprawę że krzyk , nerwy to jedynie brak umiejętnego radzenia sobie z emocjami rodziców. Jak by to teraz nie zabrzmiało- jest to nasz problem, a nie naszych dzieci. Koło się zamyka gdy na złość lub nieprawidłowe zachowanie naszych bąbli reagujemy karą , krzykiem czy klapsem . W końcu nasze maleństwa mają prawo jeszcze nie panować nad swoimi uczuciami, jednak gdy my krzyczymy pokazujemy, że jest to właściwy sposób reagowania na coś, co nam się nie podoba. Dodatkowo, podniesiony ton głosu wprowadza człowieka, również tego małego w nerwowy stan i uczucie niepokoju , co nie sprzyja wyciszeniu ,którego oczekujemy po złym zachowaniu. Tym bardziej nie sprzyja nauce dobrego zachowania. To o czym pisze nie ma nic wspólnego z bezstresowym wychowywaniem dzieci . Nie oznacza to również, że sama potrafię panować nad sobą w 100%. Dużo jeszcze pracy nad sobą mnie czeka , jednak wiem że jedynie stanowcze i konsekwentne działanie może przynieść zamierzony rezultat. Kwestia karania klapsem jest dla mnie tematem rzeka , nie wątpliwie jednak uważam że nie posiadamy prawa do przemocy. Nigdy przemoc nie była prawidłowym narzędziem do rozwiązywania problemu. Wymierzenie takiej kary świadczy jedynie o naszej bezsilności i słabości. Posunę się o krok dalej stwierdzając iż wymierzenie klapsa jest upokorzeniem karanego , więc jako rodzić nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co musiał by zrobić mój syn bym świadomie chciała go upokorzyć. Zachowania naszych dzieci to odbicie naszych czynów i bezlitosne wyliczenie naszych błędów . Robiąc sobie szczery rachunek sumienia myślę, że nie raz powinnam dostać kare od mojego syna ..... Więc idziemy obok siebie przez życie równi, uczą się wzajemnie z takim samym prawem do popełniania błędów .
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz