Tatuś , tata, ojczulek.....

Ostoja domu, bohater dla każdego dziecka.

Człowiek który odgrywa tak istotną role w wychowaniu , dorastaniu iż nie istnieje możliwość zastąpienia go nikim innym .

Sięgając pamięcią do dzieciństwa przypominam sobie, że to On właśnie był moim wymyślonym przyjacielem ,do którego mówiłam gdy byłam sama. Towarzysz mi podczas wielu samotnych zabaw.

Gdy wkroczyłam w okres buntu i nasze relacje były inne . Kłębiło się we mnie wiele żalu , wolałam Go nie lubić niż pogodzić się z rzeczywistością. Walka z odtworzeniem w swojej głowie wspomnień , których nie było ,wywoływała w mym sercu ogromną pustkę . Czułam się okropnie samotna i nikt nie mógł tego zmienić.

Stojąc w białej sukni przed kościołem tak bardzo chciałam by to on mnie poprowadził do ołtarza, lecz wolą Boga nie było nam to dane .

Słowo tata jest dla mnie zupełnie obce , nie pamiętam uczuć które mi towarzyszyły gdy je wypowiadałam. Bardzo bym chciała ,ale nie czuje ani jednego pocałunku w czoło na dobranoc, ciepła gdy mnie przytulał też nie ma .

Jedyne co wiem to to że moje serce go zapamiętało .....wiem że nadejdzie dzień że spotkamy się w niebie .

Dziś więc pierwszy dzień taty w którym tak naprawdę uczestniczę . I chyba obserwując wyjątkową więź Noego z moim mężem powoli rozumiem jak to jest :)

foto. Sylwester Smigielski :)