Strach rodziców ma wielkie oczy

Od narodzin starałam się nie przyspieszać w niczym Noego.

Obserwować , jednak pozwalać robić wszystko swoim rytmem.

Wiem jak szkodliwe może być pomijanie naturalnego rozwoju .

W pewnym momencie jednak popadłam chyba ze skrajności w skrajność.

Bo czasem jednak trzeba troszkę zmobilizować dziecko i uwierzyć że da sobie rade .

Spojrzeć prawdzie w oczy i uświadomić sobie że ono codziennie jest starsze, nie asekurować w każdej chwili i pozwolić się przewrócić .

Dać rowerek mimo iż nie do końca wie jak sobie z nim radzić , a wspinaczkę po meblach w mieszkaniu potraktować z przymrużeniem oka .

Czasem nawet pomalowane ściany nie są taką tragediom , jeśli tylko odpowiednio do tego podejdziemy.

Zupełnie nie mówię tu o pozestawianie dziecka bez nadzoru , tylko na danie sobie odrobiny dystansu.

Tak naprawdę w wychowywaniu dzieci najtrudniejsze jest pozwolić im być dziećmi .